Something Changed

I wrote the song two hours before we met
I didn't know your name or what you looked like yet
I could have stayed at home and gone to bed
I could have gone to see a film instead
You might have changed your mind and seen your friends
Life could have been very different but then
Something changed

Do you believe that there's someone up above?
Does he have a timetable directing acts of love?
Why did I write this song on that day?
Why did you touch my hand and softly say
Stop asking questions that don't matter anyway
Just give us a kiss to celebrate here today
Something changed

When we woke up that morning we had no way of knowing
That in a matter of hours we'd change the way we were going
Where would I be now if we'd never met?
Would I be singing this song to someone else instead?
I don't know
But like you said
Something changed

~
Ακόμα μια πολτοποιημένη μουσική επιλογή που κρύβει μέσα της ένα απόσταγμα σοφίας, σαν το βαρελίσιο Τζώνη Γουώκερ. Βαρύγδουπο, ε; Όπως και να έχει, ακούστε με για λίγο κι αν όντως λεω μαλακίες μπορείτε απλά να απολαύσετε τα 3 και 18 λεπτά που κρατάει το κομμάτι κι έπειτα να ξεχάσετε ο,τι διαβάσατε.
~
Είναι αυτό το unexpected, το απρόβλεπτο, που κινεί τις ζωές μας τελικά.
Αυτό περιμένουμε και όποιος το αρνηθεί είναι απλά ψεύτης.
Αρκετοί το κυνηγάνε με το ντουφέκι και κλαίνε όταν δεν το βρίσκουν, χωρίς να καταλαβαίνουν πως ακριβώς επειδή είναι ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ, δεν μπορείς ποτέ να του στήσεις καρτέρι. Το είπε άλλωστε και ο John, "Life is what happens to you while you're busy making other plans".
Άλλοι το φοβούνται. Πιστεύουν οτι και η παραμικρή ρωγμή θα γκρεμίσει συθέμελα την προσεκτικά τακτοποιημένη ζωούλα τους. Έχουν ένα κάποιο δίκιο -πάντα το απρόβλεπτο έρχεται με ένα μεγάλο μπαμ- και μπορούμε να διακρίνουμε μόνο ένα ηθικό δίδαγμα: Όταν στέκεσαι πάνω σε πυργάκι Jenga, είναι μαλακία να φοβάσαι την πτώση. Θα πέσεις ούτως ή άλλως, οπότε φρόντισε να πέσεις από κάτι που θα γουστάρεις.
Μερικοί θα πουν εντάξει, μήπως η λύση βρίσκεται στο να μην στέκεσαι πάνω στο πυργάκι; Πάντα υπάρχουν και οι βράχοι, από τους οποίους σπάνια πέφτεις. Σωστή φιλοσοφία και ιδανική για μεσήλικες τραπεζίτες και 54χρονες νοικοκυρές που βάζουν μπικουτί στα μαλλιά τους και γυρνούν από το ψιλικατζίδικο με παντόφλα και τον "Τηλεθεατή" παραμάσχαλα.

Όμως κάποιοι από μας δεν ψάχνουν λύσεις, αλλά πτώσεις.
Ίσως φταίει το Hemo που πίναμε μικροί ή αυτός ο σκοτεινός ρομαντισμός που κλειδώσαμε κάποτε μέσα μας κι έπειτα ξεχάσαμε σε ποιον ωκεανό πετάξαμε το κλειδί.
Κάτι μας κάνει να γυρίζουμε την πλάτη στους ακίνητους βράχους που έχουν πιάσει κισσό, ν' αγαπάμε το απρόβλεπτο και να κινηματογραφούμε τις πτώσεις μας, ίσως γιατί λίγο πριν σκάσουμε στον πάτο καταλάβαμε οτι δεν είναι τίποτα άλλο από μια ώθηση για ν' ανεβούμε ξανά.