Οδηγός Επιβίωσης στην Αφιλόξενη Πόλη (μέρος πρώτο)

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Ζούμε όλοι στην Αφιλόξενη Πόλη. Δεν έχει να λεει που εσύ μένεις στην Αθήνα, εγώ στην Πάτρα και ο παραδιπλανός στον Τύρναβο. Η Αφιλόξενη Πόλη δεν αποτελεί μέρος που μπορείς να το ορίσεις με χαρτογράφηση. Είναι μια συμπαντική έννοια που αγκαλιάζει οποιονδήποτε δεν μεγάλωσε στα νησιά Πίου-Πίου (εκεί έχουν τον Κυκλοθυμικό Ωκεανό, που είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία -κοινώς όχι της παρούσης).

Η Αφιλόξενη Πόλη δε σε γουστάρει. Κατά βάθος θέλει να ξεκουμπιστείς, κι εσύ και οι φίλοι σου, για να μπορέσει να τεντωθεί και να τινάξει από πάνω της τα εκατομμύρια τσιμεντένιων εκτρωμάτων, κεραιών κινητής τηλεφωνίας και ηλεκτροφόρων καλωδίων. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται κάτω από τα πεζοδρόμια. Οι αναρχικοί έλεγαν πως αν τα ξηλώσουμε θα βρούμε παραλίες -ε λοιπόν, μπορώ εγγυημένα να σας πω οτι δεν ρώτησαν την Πόλη γι' αυτό. Η Αφιλόξενη Πόλη μισεί τη θάλασσα λίγο περισσότερο απ' όσο μισεί εσένα. Οπότε trust me, δεν υπήρχε περίπτωση να φιλοξενεί τον προθάλαμό της κατω από το δέρμα της.

Μπορεί λοιπόν η Πόλη να μας βλέπει όπως βλέπουμε εμείς τις κατσαρίδες (από κατοικίδια ως τη μάστιγα της σύγχρονης γκαρσονιέρας), όμως αυτό δεν αναιρεί την πραγματικότητά όλων μας: Είτε το θέλει είτε όχι, ζούμε μέσα της. Κι όταν δεν μας πιάνουν οι αυτοκτονικές μας τάσεις, θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε γενικότερα. Επειδή όμως όλοι λέμε οτι θα φύγουμε αλλά ποτέ δεν το κάνουμε, συνεχίζουμε να ζούμε, ειδικότερα, μέσα της.

Συνδυάζοντας λοιπόν τα δυο αυτά δεδομένα:
Θέλω να ζήσω + Ζω στην Αφιλόξενη Πόλη
προέκυψε ο Οδηγός Επιβίωσης.


Στο επόμενο επεισόδιο θα μιλήσουμε για το πως μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει την έλλειψη ενός βασικού αγαθού χωρίς να τρελαθεί -και συνεπώς να τον μασουλήσει η διάχυτη παράνοια της Αφιλόξενης Πόλης.

.Stay tuned.